Kiedy rodzice się rozwodzą - Psycholog Zawiercie - Elmar

Kiedy rodzice się rozwodzą

Dzieci w różnym wieku różnie reagują na rozwód rodziców, ale nigdy rozstanie nie pozostaje obojętne dla psychiki dziecka.

Fakt istnienia konfliktu pomiędzy rodzicami jest zawsze dla dziecka dużym przeżyciem. Możliwość a niekiedy potrzeba opowiedzenia się po stronie jednego z nich, dodatkowo utrudnia sytuację, która może wyzwalać : poczucie winy, lęku przed odrzuceniem, obawę przed utratą miłości rodziców.

Dziecko w wieku poniemowlęcym, do trzeciego roku życia, często nie może pojąć co dzieje się wokół niego, nie rozumie dlaczego np. rodzic nie może przyjść i ucałować go na dobranoc.

Sytuacja konfliktu między rodzicami i rozwodu, powoduje często u małego dziecka zachowania regresyjne, czyli zachowania typowe dla wcześniejszego etapu rozwoju (powrót do używania smoczka, załatwiania się do pieluchy, potrzeba ciągłego kontaktu z matką i reagowanie krzykiem i płaczem na jej nieobecność) Dziecko przejawia niepokój , zdenerwowanie, jest rozdrażnione i płaczliwe.

Dziecko w wieku przedszkolnym ma poczucie dużej straty. Rozumie, że rodzice są smutni, złoszczą się na siebie, ale nie rozumie dlaczego. Często wini się za fakt, że jedno z rodziców odeszło: „ bo byłem niegrzeczny i dlatego mój tatuś się wyprowadził”

Wierzy jednak, że nieobecność jednego z rodziców ma charakter jedynie chwilowy. Sytuacji rozwodowej towarzyszą często różnorodne przeżycia emocjonalne. Mogą wystąpić trudności w zasypianiu, lub budzenie się w nocy z krzykiem i płaczem. Dziecko traci apetyt, jest chwiejne emocjonalnie, ma napady złości, jest agresywne. Agresja skierowana jest często wobec jednego z rodziców, rodzeństwa, rówieśników. Mogą pojawić się nerwowe nawyki ( obgryzanie paznokci, ssanie palca, pochrząkiwanie )

Dziecko we wczesnym okresie szkolnym, w wieku 6- 9 lat   bardzo tęskni za rodzicem, który się wyprowadził, odczuwa głęboki smutek, obawia się może stracić też drugiego rodzica. Często „przejmuje” emocje rodzica z którym mieszka.

Dzieci w wieku 6 – 9 lat są najbardziej narażone na pojawienie się zaburzeń w rozwoju osobowości. Częstą reakcją na rozstanie się rodziców jest poczucie że jest gorsze od innych, bo ma tylko jednego rodzica. W wielu przypadkach pojawia postawa wrogości wobec tego z rodziców, z którym dziecko pozostaje i sympatii dla tego który odszedł.

Dominującymi reakcjami emocjonalnymi, które towarzyszą dzieciom z rodzin rozbitych są: drażliwość, utrata poczucia własnej wartości, poczucie winy.

Dziecko w wieku 9 – 12 lat jest świadome rozbicia rodziny i tego, że traci bezpośredni kontakt z którymś z rodziców. Odczuwa silną potrzebę utrzymywania kontaktów i bliskiej więzi z każdym z rodziców, a jednocześnie potrzebę lojalności i posłuszeństwa wobec tego z rodziców z którym dziecko mieszka, a który jest niechętny kontaktom dziecka z drugim z rodziców.

Dziecko w tym wieku bardzo przeżywa fakt konfliktów i rozstania rodziców. Bywa agresywne wobec rodziców, rodzeństwa, nauczycieli, kolegów, a także w stosunku do siebie. Czuje się bezradne i samotne, tym mocniej im bardziej rodzice zajęci są kłótnią ze sobą podczas rozwodu.

W tym czasie mogą pojawiać się ucieczki z domu, samookaleczenia, dziecko zaczyna więcej czasu spędzać poza domem poszukując realizacji własnych potrzeb i uznania w grupach rówieśniczych.

Reakcją emocjonalną na trudną sytuację może być smutek, płaczliwość, skłonność dO postrzegania siebie jako osoby gorszej, mniej wartościowej od rówieśników.

U młodzieży w okresie dorastania od 13 do 17 roku życia wzrasta zdolność do krytycznej oceny sytuacji i zachowania dystansu zarówno wobec rodziców, jak i ich problemów.

Najczęstszym błędem wobec dorastających dzieci jaki popełniają rozstający się rodzice jest obciążanie ich koniecznością podejmowania decyzji za nich, wpędzając ich w zakłopotanie i smutek, mówiąc np. „ to powiedz z kim chcesz mieszkać, bo jeśli wybierasz ojca to pakuj się i nie chce cię widzieć, ale i tak do mnie wrócisz „

Młodzi ludzie nie znajdując oparcia w rodzinie poszukują wsparcia na zewnątrz. Dobrze jeśli jest to środowisko pozytywnie oddziaływujące, wówczas może nastąpić szybkie uniezależnienie i usamodzielnienie emocjonalne i materialne.

Jeśli natomiast środowisko w które wchodzi młody człowiek ma negatywne wzorce społeczne, to może łatwo ulec demoralizacji, lub popaść w uzależnienie.

Doświadczenia zdobyte przez młodzież, dotyczące konfliktów małżeńskich swoich rodziców powodują często ich niechęć do zawierania stałych związków, wątpiąc czy rodzina może dawać poczucie bezpieczeństwa i stabilizacji.

 CO MOŻESZ ZROBIĆ, ŻEBY POMOC DZIECKU JAK NAJLEPIEJ ZNIEŚĆ WASZE ROZSTANIE ? wskazówki w naszym kolejnym artykule zamieszczonym na www.psychologzawiercie.eu